Max (Carl, Maximilian, Oswald) Kirmis urodził się 5 sierpnia 1851 r. we Wschowie. Rodzina jego ojca pochodziła ze Wschowy i zajmowała się garncarstwem. Ojciec matki był lekarzem w Szlichtyngowej.
Ojciec – Wilhelm Kirmis w 1850 roku zawarł w kościele ewangelickim w Szlichtyngowej związek małżeński z Theophilą Dietrich. Zamieszkali oni we Wschowie. Jedyny znany adres zamieszkania rodziców to, Wschowa ul. Schuhmacherstraβe 15 (obecnie ul. Kilińskiego). Wilhelm Kirmis pracował w miejscowym magistracie jako sekretarz miasta, a w roku 1884 obchodził on 50-lecie pracy, co zostało odnotowane w piśmie Magistratu złożonym w „kapsule czasu” umieszczonej na wieży kościoła farnego.
Max rozpoczął naukę we wschowskiej, sześcioklasowej szkole realnej (obecnie w budynku mieści się biblioteka i muzeum), a po jej ukończeniu przeniósł się do Głogowa i po 2 letnim okresie, w 1872 roku zdał z wyróżnieniem egzaminy końcowe w katolickim gimnazjum. Studia medyczne we Wrocławiu porzucił na pierwszym roku. Kontynuował swoją naukę na kierunku pedagogicznym o profilu nauk przyrodniczych, fizyki i chemii. Studiował na uniwersytetach w Lipsku i Halle. Tytuł doktora nauk otrzymał na Uniwersytecie w Berlinie w roku 1878.
W czasie studiów odbył praktykę zawodową w szkole rolniczej we Wschowie, a po otrzymaniu dyplomu uprawniającego do wykonywania zawodu nauczyciela rozpoczął staż w szkole realnej w Poznaniu. Mimo zapewnienia miejsca w tej szkole jako nauczyciel fizyki i chemii, nieoczekiwanie został skierowany do pracy w szkole rolniczej w Hochburgu (Niemcy). Sam Kirmis uważał, że była to forma represji za jego badania nad polską lokalną historią. W 1880 roku przeniósł się do Neumünster (północne Niemcy), gdzie podjął pracę w tamtejszym zespole szkoły realnej i gimnazjum. Jako nauczyciel chemii, fizyki i nauk przyrodniczych pracował do emerytury – 1916. Był lubianym i szanowanym pedagogiem.
W 1879 roku w katolickim kościele NMP w Poznaniu zawarł związek małżeński z poznanianką Anną Kunkel, z którą miał pięcioro dzieci, przy czym dwoje zmarło w dzieciństwie. Żona pochodziła z polskiej kupieckiej rodziny. Była katoliczką i zgodnie z jej wolą dzieci zostały wychowane w tej wierze. Także Max Kirmis pod koniec swojego życia przeszedł na katolicyzm. Zmarł 9 stycznia 1926 roku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w katolickim kościele w Neumünster, po czym, na życzenie żony, spoczął na cmentarzu w Münster, w mieście w którym zamieszkała ona wraz z córką Lucie.
Max Kirmis od najmłodszych lat interesował się lokalną historią Wschowy i numizmatyką. Poza gromadzeniem numizmatów, odcisków pieczęci i historycznych dokumentów prowadził badania materiałów archiwalnych dotyczących historii Wschowy i wielkopolskiej numizmatyki. Już jako student opublikował w 1873 roku, w niemiecko-języcznej gazecie „Posener Zeitung” pierwszy artykuł: „Wschowska i poznańska mennica” („Fraustädter und Posenar Münze”).
W roku 1884 artykułem „Przyczynki do historii herbów i monet Wielkopolski. 1. Wschowa” („Beiträge zur Wappen- und Münzkunde Groβpolens. 1. Fraustadt”) rozpoczął cały cykl popularno-naukowych esejów o historii mennictwa wschowskiego, poznańskiego i polskiego. Jego publikacje, w początkowym zamiarze miały na celu przybliżenie historii polskiej numizmatyki niemieckiej części społeczeństwa zaboru pruskiego. Spotkały się z życzliwym przyjęciem całego środowiska numizmatycznego. Polscy numizmatycy prowadzili z M. Kirmisem ożywioną korespondencję, w której wymieniali się wynikami swoich badań i prezentowali ciekawsze eksponaty ze swoich kolekcji. Część publikacji została przetłumaczona na język polski i ukazała się w krakowskich „Zapiskach Numizmatycznych” Mieczysława Kurnatowskiego. W latach 1885-1892 ukazały się publikacje:
1. „Historia mennicy miasta Wschowy” (Münzgeschichte der Stadt Fraustadt) – 1885;
2. „Historia mennicy miejskiej w Poznaniu” (Geschichte der städtischen Münze von Posen) – 1886;
3. „Nowe przyczynki do historii mennicy miasta Wschowy” (Neue Beiträge zur Münzgeschichte der Stadt Fraustadt) – 1886;
4. „Wprowadzenie do polskiej numizmatyki” (Einleitung in die polnische Münzkunde) – 1888/1891;
5. „Podręcznik polskiej numizmatyki” (Handbuch der Polnischen Münzkunde) – 1892.
Podręcznik polskiej numizmatyki sfinalizował badania Maxa Kirmisa nad polską numizmatyką i pierwszy raz w dziejach polskiej bibliografii numizmatycznej przedstawił w sposób całościowy problematykę związaną z biciem pieniądza na terenach polskich od początku polskiej państwowości do roku 1795. Podjęte starania krakowskiego numizmatyka M. Kurnatowskiego o przetłumaczenie tego opracowania zakończyły się fiaskiem. Dopiero ćwierć wieku później, Marian Gumowski wydał „Podręcznik polskiej numizmatyki”, w dużej mierze oparty na dziele M. Kirmisa.
Max Kirmis był uznanym ekspertem w dziedzinie numizmatyki i autorem wielokrotnie wznawianych publikacji numizmatycznych o charakterze powszechnym i z regionu Holsztynu, w tym np.:
1. „Chemiczne wskazówki dla numizmatyków” (Chemische Winke für Numismatiker) – 1884;
2. „Numizmatyka w szkole” (Die Numismatik in der Schule) – 1888;
3. „Księga Zbiorów: praktyczne wskazówki dotyczące tworzenia, porządkowania i utrzymywania wszelkiego rodzaju kolekcji, ogólnie wspierające hobby związane z naukami przyrodniczymi i historycznymi” (Buch der Sammlungen: praktische Anleitung zum Anlegen, Ordnen und Erhalten aller Arten von Sammlungen, überhaupt zur Unterstützung naturwissenschaftlicher und geschichtswissenschaftlicher Liebhabereien) – 1890 i w 1906 roku wydanie poprawione i roszerzone; współautor;
4. „Chemiczne wskazówki dla numizmatyków” (Chemische Winke für Numismatiker) – 1884, 1890 i 1913;
5. „Monety i medale, mała pomoc dla przyjaciół numizmatyków” (Münzen und Medaillen, ein Hilfsbüchlein für Freunde der Münzkunde) – 1906;
6. „Medale Szlezwiku-Holsztynu” (Die Medaillen Schleswig-Holsteins) – 1912.
Ponadto zajmował się badaniami przyrodniczymi i historycznymi regionu Holsztynu i miasta Neumünster, a ich wyniki przedstawił w publikacjach, np.:
1. „Flora z Neumünster” (Flora von Neumünster) – 1882;
2. „Nowe przyczynki do historii urzędu i obszaru Neumünster” (Neue Beiträge zur Geschichte najważniejszedes Amtes und Fleckens Neumünster) – 1889;
3. „Prehistoria Neumünster: przyczynki w historię kultury Holsztynu” (Die Urgeschichte von Neumünster: ein Beitrag zur Kulturgeschichte Holsteins) – 1921.
Był aktywnym kolekcjonerem numizmatów (głównie wschowskich i polskich) oraz przedmiotów związanych z Wielkopolską. Jego zbiór ponad 600 artefaktów z regionu Holsztynu stał się podstawą utworzonego w roku 1914 Muzeum Miejskiego w Neumünster, którego został dyrektorem i piastował to stanowisko aż do śmierci w 1926 roku.
