Minęły Święta Bożego Narodzenia. Większość z nas powróciła do swoich codziennych obowiązków. Również w Muzeum Ziemi Wschowskiej wracamy do opracowywania zbiorów. Eksponat, który pragniemy dziś zaprezentować nosi tytuł: ,,Gwiazdka 1918 r.” (MZW/S/138). Nie mógł on pojawić się w bardziej właściwym momencie, ponieważ wczoraj obchodziliśmy 102. rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego, a litografia znajdująca się w naszych zbiorach stanowi bardzo dosadną ilustrację tych wydarzeń. Na pierwszym planie widać mężczyznę – powstańca wielkopolskiego w długim płaszczu oraz ze strzelbą i granatami zawieszonymi na prawym ramieniu. Spogląda on niespokojnym wzrokiem w górę. Ulicę, którą idzie pokrywa biała warstwa śniegu. W tle widoczna zabudowa miasta i grupka powstańców na rogu kamienic. W oknie wykusza jednej z kamienic choinka oraz postać kobiety odprowadzającej wzrokiem mężczyznę. Być może to właśnie jej mąż przed chwilą opuścił mieszkanie i kroczy ciemną ulicą w naszą stronę. Możliwe, że artysta uwiecznił moment, w którym żona widzi swego męża po raz ostatni. W prawym dolnym rogu sygnatura autora „L. Prauziński”. Warto w tym miejscu wspomnieć również o samym artyście. Leon Prauziński był malarzem i rysownikiem osobiście uczestniczącym od samego początku w Powstaniu Wielkopolskim. Brał udział w zdobywaniu Wolsztyna, Zbąszynia i Miejskiej Górki. Później walczył również w wojnie polsko-bolszewickiej. Na podstawie wykonanych w czasie Powstania Wielkopolskiego rysunków i szkiców namalował 12 obrazów olejnych ukazujących sceny walk powstańczych. Podczas okupacji obrazy Prauzińskiego zostały zniszczone przez Niemców, a on sam osądzony w procesie – tragifarsie, w którym za główny dowód jego „winy” wobec Rzeszy Niemieckiej były uznane właśnie tworzone przez niego obrazy, uwieczniające bohaterski czyn zbrojny powstańców wielkopolskich. Został zamordowany w Forcie VII w dniu 6 stycznia 1940 r. Prezentowana litografia stanowiła dodatek gwiazdkowy do numeru czasopisma: ,,Ilustracja Polska” z 1936 r.
